ONZE GEHEUGENS, ONZE VERHALEN

Na het noodgedwongen thuisblijven hervatten we het leven, ten behoeve van de productie! Alles is klaar om de crisis achter ons te laten en de verhalen van onze recente afzondering thuis aan de kapstok te hangen, nu we eindelijk weer de deur uit mogen. Toch zijn we met een aantal mensen die ‘anders’ klaar zijn. In de voorbije maanden hebben sommigen er zich eerder op voorbereid om vergeten te verhinderen: ze hebben meteen voor sporen, indrukken, archieven van dit ‘uitzonderlijke heden’ gezorgd. Ze hebben aan een ander geheugen gewerkt om het aan hun kinderen door te geven (de herinnering aan de nieuwe aanwezigheden: de naam van bomen, de herinnering aan attente gebaren en daadwerkelijke solidariteit) en aan nieuwe vormen van overdracht. Als school zich niet meer in klaslokalen maar thuis, in de tuin of in het bos afspeelt, welke verhalen kun je dan vertellen? Hoe kunnen die verhalen van binnenuit voor veelvormigheid zorgen in de monolithische Geschiedenis die nog steeds in het Onderwijs wordt onderricht, ondanks de gezichten, de namen en vormen van levende wezens die er niet altijd toegang toe hebben en er niet altijd zichtbaar in zijn?