De noodtoestand inzake gezondheid heeft misschien niet in eerste instantie geleid tot een uitzonderlijke opschorting van onze rechten, maar vooral in het licht gesteld hoe al een hele tijd aan die rechten worden getornd en ze zelfs met voeten worden getreden. De ‘noodtoestand’ is niet meer typisch voor een uitzonderingstoestand of uitzonderingsstaat, maar lijkt een permanente toestand te zijn geworden waarin ‘misdadige wetten’ worden gehandhaafd. Recht op huisvesting, recht op de stad, recht op een gelijke manier van leven voor iedereen los van origine: hoe is menselijke en ecologische ongelijkheid tijdens de lockdown aan de oppervlakte gekomen en vooral: aan welke zienswijzen, aan welke vormen van collectieve waakzaamheid hebben we nu zin te werken om onze eindelijk radicaal gelijke en gedeelde rechten te verduurzamen?